بررسی اثربخشی آموزش مفاهیم دینی (توکل، صبر، نماز، دعا و بخشش) بر رضایت مندی زناشویی و سازگاری زناشویی

هدف پژوهش حاضر بررسی اثربخشی آموزه های دینی بر افزایش سازگاری زناشویی و رضایت زناشویی زوجین متقاضی طلاق بود. طرح پژوهش حاضر شبه آزمایشی از نوع پیش آزمون- پس آزمون با گروه کنترل بود. نمونه شامل 30 زوج از زوجین متقاضی طلاق شهرستان شاهرود بود که 15 زوج در گروه گواه و 15 زوج در گروه آزمایش گمارش شدند. اعضای گروه آزمایش، در جلسات آموزه های دینی شرکت کردند، اما اعضای گروه کنترل مداخله خاصی را دریافت نکردند. قبل و بعد از اجرای مداخله، پرسشنامه های رضایت زناشویی و سازگاری زناشویی توسط گروه نمونه تکمیل شدند. نتایج تحلیل کوواریانس چندمتغیره نشان داد که پس از شرکت در جلسات آموزه های دینی ، رضایت زناشویی و سازگاری زناشویی گروه آزمایش نسبت به گروه کنترل افزایش معناداری داشته است. یافته های پژوهش موید این مهم است که آموزه های دینی باعث افزایش رضایت زناشویی و سازگاری زناشویی زوجین متقاضی طلاق می گردد.